Tussen ziel en universum

Tussen ziel en universum 

Daar zitten we dan. De mens. Vast tussen ziel en universum. Ik heb veel nagedacht over het spanningsveld waarin wij leven. In ons diepste binnenste vinden we onze ziel en buiten ons lichaam het universum. De mens bevindt zich in een tussengebied. Voordat ik kon begrijpen en invoelen hoe het precies zat moest ik eerst toegeven dat ik geen idee heb wat deze twee uiterste werelden zijn. Ik weet niet wat mijn ziel is en ook niet wat het universum is. Om te kunnen begrijpen wat een mens is moeten we open staan voor het mysterie. Ik ben hierdoor in één God gaan geloven, maar zover hoef je niet te gaan om dit verhaal te kunnen begrijpen.

Ik ben er van overtuigt dat de mens een creatuur is om deze twee uiterste werelden met elkaar te verbinden. Onze ziel en het universum, de wereld om ons heen, staan los van ons mens zijn. Via onze hersenen kunnen we communiceren met de innerlijke wereld en buitenwereld. Dankzij onze hersenen, lichaam en zintuigen ervaren wij, door diverse prikkels, een bewustzijn. Met dit bewustzijn ervaren wij de werkelijkheid om ons heen. Een mens is dus als een brug tussen twee werelden waar we ons bewust van zijn. Wij wonen als mens dus ieder in een eigen Tussenland.

Ik koppel onze ziel los van wie wij zijn als mens. Ik koppel zelfs ons bewustzijn los van wie wij in onze diepste kern zijn. Wat wij denken, voelen, waarnemen en ervaren staat los van ons ware ik. Dit denk en voel ik zo, omdat wij de vreselijkste dingen kunnen denken en voelen, maar daar menen we in onze kern, onze ziel helemaal niets van. Onze ziel geeft uiteindelijk aan welke gedachten en bijbehorende gevoelens wel bij ons horen en welke niet. We communiceren met onze ware ik via ons gevoel en maken er vervolgens gedachten bij. Ons gevoel is een dikke laag rondom onze ziel. Daaromheen ligt een dikke ring verstand. Vervolgens uiten wij alles met een bepaalde emotie. Deze emotielaag ligt weer rondom het verstand om gevoel en verstand te laten samensmelten en te uiten.

Mijn ware ik, mijn ziel bevindt zich in een onaantastbaar gebied. Het is daarbinnen net zo geheimzinnig als het universum dat buiten ons ligt. Dankzij ons gevoel kunnen wij prikkels, impulsen en trillingen ervaren vanuit beide kanten. De vraag is wat we hier mee moeten. De kunst is dus om in het midden te blijven van deze twee dimensies, zodat we voor een optimale verbinding kunnen zorgen. Dat is onze taak als mens. Onze innerlijke wereld en de buitenwereld moeten in balans zijn. Gelukkig hebben we een mechanisme in ons systeem dat hier voor kan zorgen. Als we afwijken van dit systeem voelen we dat er iets niet klopt. We krijgen dan signalen van pijn, verdriet, ongeluk binnen en als we deze te lang negeren worden we ziek. Ziekte geeft altijd aan dat er geen balans is tussen de twee uiterste werelden.

Wij horen als mens dus nergens echt bij. Wij leven op een grensgebied. Wij zijn poortwachters die een belangrijke taak hebben gekregen. Pas als je deze taak accepteert kun je het perfecte gevoel van geluk ervaren. Een geluksgevoel is een overduidelijk signaal dat je graag vaker wil ervaren. Door dit gevoel worden we geconditioneerde wezens. We willen pijn vermijden en genot ervaren. Dankzij dit mechanisme moeten we ons houden aan onze taak. We hebben in onze buitenwereld te veel afleiding gecreëerd en voelen deze taak vaak niet meer. We voelen een leegte dat door te consumeren opgevuld wordt en worden dan op oneindig veel manieren ziek. Ons lichaam en geest is niet gemaakt om niet te doen waar je voor geboren bent. We hebben allemaal een taak diep in ons verscholen. Het is belangrijk dat ieder zijn eigen taak ontdekt en uitvoert.

Onze taak ligt omschreven in een persoonlijk wachtwoord dat we moeten ontcijferen. Dit woord is niet gemaakt met letters. Het is een oerwoord dat we niet kunnen lezen. We kunnen dit woord ontcijferen met ons gevoel. Ons gevoel is rechtstreeks verboden met onze ziel, onze ware ik. Dit gevoel communiceert via prikkels, impulsen en trillingen. Het gevoel blijft een mysterie waar je verder niet over hoeft na te denken. Het is er, dus daar moeten we gebruik van maken. Deze gevoelens worden omgezet in onze hersenen en worden gedachten en verbeeldingen. We kunnen ons wachtwoord daar dus vinden, maar hoe krijgen we inzicht in al deze verbeeldingen en gedachten? Een wachtwoord geschreven met een gevoelstaal kunnen we alleen lezen en schijven met een gevoelsschrift. Deze oertaal bestaat gelukkig en noemen we beeldtaal.

Ons persoonlijke wachtwoord kun je niet vergelijken met een normaal woord. Het is een woord dat elke dag verandert. Het is een levend woord dat je de juiste weg wijst. Door je te verdiepen in de wereld van de beeldtaal en deze taal te leren denken, lezen en schrijven kun je elke dag het nieuwe wachtwoord vinden. Beeldtaal is de taal van de beeldende kunst. Net zoals de mens zelf, bevind elk kunstwerk zich in het tussengebied. Muziek, dans, zang, toneel etc. brengt ons ook in het tussengebied, maar alleen door te tekenen en schilderen ontstaat beeldtaal. Onze gedachten, gevoel in combinatie met alle invloeden van de buitenwereld worden zichtbaar. Tijdens het tekenen of schilderen kijk je eigenlijk naar een film van jezelf. Door dagelijks of wekelijks te tekenen maak je van deze film een oneindige serie. Deze serie vind je niet op Netflix, maar die maak jezelf.

Door het maken van je eigen serie ontdek je alles over jezelf en leer je wie je in je diepste kern echt bent. Het creatieproces zelf is het kijken naar je eigen serie. Het gaat dus totaal niet om het eindresultaat. Je hoeft dus voor de buitenwereld geen mooie kunstwerken te maken, zolang je maar aan de natuurwetten van de beeldtaal houdt. Als je weet wat de regels en wetten van een creatieproces zijn, dan weet je hoe je jezelf moet creëren.

Onze ziel wil net zoals het universum groeien en bloeien. Een mensenleven staat dus in het teken van deze groei. Ik heb hier veel over nagedacht en ik denk persoonlijk, omdat onze ziel los staat van ons mens zijn, dat we na onze dood terugkeren naar onze ziel en dat door onze levenservaring onze ziel een stukje rijper is geworden. Aangezien alles in de natuur zich gedraagt als een cyclus tussen twee uitersten, denk ik dat leven en doodgaan ook een cyclus is. We keren weer terug als tussenwezen om onze ziel nog meer te ontwikkelen. Misschien niet als mens, maar als een ander creatuur. Het is leuk om zo door te redeneren en in te voelen. Dat zijn allemaal zaken voor na mijn dood, dus daar hoef ik mij niet mee te bemoeien. Daar kan ik alleen over fantaseren.

Ik ontcijfer mijn persoonlijke wachtwoord dagelijks en heb de balans tussen mijn ziel en het universum gevonden. Dit komt omdat ik de beeldtaal beheers. Door te tekenen, schilderen in combinatie met schrijven, lezen, muziek maken en zingen probeer ik steeds maar weer het wachtwoord te vinden. Soms lukt het niet gelijk en moet ik er veel moeite voor doen. Soms komt het woord gewoon ineens binnenvallen. Aangezien het een levend woord dat zich ook steeds ontwikkeld moet ik het steeds weer op een andere manier weten te vangen. Invoelen, denken, waarnemen, ervaren, verwonderen, vertrouwen, volharden, fouten maken, experimenteren, spelen, beleven en altijd blijven openstaan voor het onbekende. Het wachtwoord is elke dag een onbekende, dus door steeds voor het onbekende pad te kiezen kom je verder. De mens is gemaakt voor dit avontuur. Doordat je precies doet wat je moet doen voelt het leven volmaakt zinvol en ervaar je het perfecte geluk.

Jeroen Boerstra