Terug naar de diepte

Terug naar de diepte

Als kind zat ik veel te tekenen, te dagdromen, muziek te maken, op een keyboard en te spelen op mijn slaapkamer. Deze kamer was niet zo groot en daarom had mijn vader een hoogslaper met daaronder een bureau gemaakt. Dit was mijn grot, waarin ik altijd wegzonk in een fijne diepte. Dit gevoel was een onbeschrijfelijk fijne ervaring en ik zocht het daarom dagelijks op. Ik kon wel vrienden maken en die had ik ook wel, maar deze mysterieuze diepte bleef mij maar roepen.

Als  kind begreep ik alleen dat het daar fijn en warm voelde. Ik had geen idee wat dit voor wereld was. Ik was een gevoelskind en als een ervaren acteur kon ik aansluiting vinden bij alle groepen. Ik hoorde een tijd bij de skaters, daarna bij de hiphoppers, vervolgens bij de stoere rockers. Soms bij de populaire klasgenoten, maar ik werd ook lid van een schaakclubje bij de nerds. Ik voelde goed aan wat de karakteristieke gedragseigenschappen van een bepaalde groep waren en deed ze na. Toch voelde dit niet goed en keerde steeds weer terug in mijn eigen diepe wereldje waar ik mezelf kon zijn.

Ik begreep toen al, dat als ik bij een groep wilde horen dat ten koste ging van mijn eigenheid. Al mijn pogingen om bij een groep te horen gingen uiteindelijk de mist in. De mensenwereld gaf mij vaak een eenzaam en leeg gevoel. Gelukkig had ik mijn eigen wereldje waarin ik mezelf kon terugtrekken. Later begreep ik dat we in een oppervlakte maatschappij leven, dat eigenlijk weinig met het leven zelf had te maken.

In 2007 besloot ik het gevoel van toen weer op te zoeken. Ik had mij daarvoor jarenlang aan de algemene normen en waarden van de oppervlakte maatschappij gehouden en de leegte groeide in mij als een gezwel. De bom barstte, omdat ik al jaren mijn eigen wereldje niet had opgezocht. Ik sprong toen in het diepe en ben steeds maar dieper gegaan. Uiteindelijk heb ik de bodem van mijn diepte weten te bereiken en toen maakte het niet uit of ik nog bleef leven of niet. Ik zat daar opgesloten in mijn eigen wereld en wilde niets meer te maken hebben met de mensen om mij heen. Die mensen leefden allemaal aan de oppervlakte.

Vanaf die tijd heb ik deze diepste diepte bestudeerd. Ik heb voor mezelf boeken geschreven en vele tekeningen gemaakt. Ik las vele boeken over filosofie, levenskunst, psychologie en religie. Ook ging ik dagelijks op pad om mijn door al mijn angsten heen te gaan. Ik werd straatmuzikant, deed theater, begeleider op zorgboerderijen, ik ging tatoeëren, werd clown, werd leraar op school, richtte een stichting op voor kinderen met een beperking.

Ik nam mijn eigen gedachten en gevoelens niet meer serieus en koppelde deze los van wie ik in de diepste diepte echt was. Ik kon mezelf belachelijk maken en daar heb ik zelfs mijn geld mee kunnen verdienen. Ik zorgde voor oneindig veel ervaringen waardoor ik steeds meer inzicht kreeg in de diepte waar ik leefde. Ik begreep dat het een tussengebied was. Het was een wereld tussen mijn ware ik en de buitenwereld. Als mens kun je niet fysiek of met je gedachten in je ziel kruipen, maar ook niet in de buitenwereld. Je bewustzijn als mens bevindt zich in het tussengebied.

Door dit te begrijpen kon ik dat heerlijke gevoel van kind zijn weer terughalen. Ik was weer in staat om te spelen in mijn eigen wereldje. Door onze oppervlakte maatschappij zijn veel kinderen en volwassenen dit tussengebied vergeten. Er wordt op school niet over gesproken. Door mijn ervaringen en bestudering heb ik de weg weer kunnen terugvinden naar mijn diepte zelf. Ik heb altijd getekend en dat heeft mij gered. Door te tekenen krijg je inzicht in je gevoelens, gedachten en de manier waarop je met de omgeving omgaat. Je leert jezelf kennen doordat je ziet en ervaart tijdens het tekenen hoe jij alle informatie van binnen en buiten verwerkt. Beeldtaal is de programmeertaal voor de mens. Als je weet hoe je een computer moet programmeren, dan kun je alle programma's schrijven die je maar wil. Als je beeldtaal beheerst, dan leer je je persoonlijke gevoelstaal kennen. Het is de taal van je verbeeldingen waarmee je een visie op je eigen werkelijkheid creëert. Je kunt dan een eigen oorspronkelijke werkelijkheid maken. Net zoals je op de computer een eigen (beperkte) wereld kunt bouwen, kun je dat ook in de echte wereld. Beeldtaal is een taal waarmee je een eigen werkelijkheid kunt creëren. Je leert creatief te leven. Creativiteit is een voorwaarde voor een authentiek, oorspronkelijk leven. De definitie van creativiteit is het doen ontstaan van iets nieuws uit bestaande elementen. Als het leven niet een constante verandering is, dan leeft het niet, maar wordt het geleefd.

Door deze werkelijkheid hoef ik niet meer de diepte in, maar creëer ik deze aan de oppervlakte. Ik bouw mijn eigen wereldje waar ik thuis hoor tussen de mensen. Ze vinden het misschien vreemd en raar, maar het bestaat, dus wordt het ook voor hen ook een werkelijkheid. Ze worden er mee geconfronteerd en gaan zelf ook nadenken hierover. Ik weet inmiddels door ervaring dat als je niet in staat bent om je eigen unieke wereld te bouwen, je jezelf ziek maakt. Onze oppervlakte maatschappij maakt mensen ziek. Zowel geestelijk als lichamelijk. Zonder eigen gemaakte wereld, zonder een tussengebied, leef je als een zombie. Een zombie leeft aan de oppervlakte zonder eigen gemaakte gedachten , gevoelens en ervaringen. Een zombie leeft in de wereld die gemaakt is door anderen. Je moet de diepte in je naar bovenhalen en samen laten smelten met je omgeving. Als iedereen dat zou doen, dan zou de oppervlakte maatschappij veranderen in een diepte maatschappij. Oppervlakte wordt gemaakt door een lengte en een breedte, maar door hier diepte aan toe te voegen krijgt het pas inhoudt. Zo simpel is het.

Ik heb het geheim van het kind zijn ontdekt. Samen met dit kind bouw ik mijn leven. Hij en ik zijn één geworden. Een vriendschap voor het hele leven!

Jeroen Boerstra