Waarom we onszelf niet kunnen vinden in deze wereld

Waarom we onszelf niet kunnen vinden in deze wereld

De mensen hebben van de aarde, van de werkelijkheid waarin wij leven, een buitenaardse wereld gemaakt. Deze wereld staat oneindig ver van onszelf af. De mens weet door deze wereld ook helemaal niet wat het voor wezen is. Hierdoor veroorzaken we enorm veel schade aan de buitenwereld, aan elkaar en onze innerlijke wereld. Veel meer dan we kunnen beseffen. In deze gemaakte mensenwerelden (binnen en buiten) kunnen we ons hier onmogelijk thuis voelen. Leven in deze werelden zorgt ervoor dat je nooit bij jezelf kunt komen. We moeten hier los van komen en ik denk dat ik begrijp hoe we dat zouden kunnen doen. Ieder mens gaat vroeg of laat beginnen aan de zoektocht naar zichzelf. Iedereen doet dat op zij eigen manier. Voor mij heeft deze zoektocht de allerhoogste prioriteit en dit heeft mij steeds weer nieuwe inzichten gegeven.

Ik ben er achter gekomen dat bijvoorbeeld taal heel belangrijk wordt gevonden om de wereld te maken, als middel om jezelf te vinden en de wereld te begrijpen. We zijn enorm onder de indruk van het eeuwige gebrabbel. Ik weet ook dat we juist door taal altijd de plank mis slaan. Omdat onze mensentaal nog in de kinderschoenen staat en dus nog onderontwikkeld is, ontstaan er enkel misvormingen als we ons hier door laten leiden. In elke taal bevindt zich namelijk een heel groot gat. Elke keer als je tot de kern van jezelf of het leven wil komen door opgedane kennis door taal, val je er door heen. De mens communiceert voornamelijk met behulp van taal. We voelen ons als mens hierdoor ook verheven boven al het andere leven op aarde. Het maakt de mens speciaal en we kletsen daarom wat af in onszelf en met andere soortgenoten. Je kunt zeggen wat het huidige mensenpark op aarde vooral gemaakt is door taal. 

Toch is het vrijwel onmogelijk om je innerlijke wereld concreet te uiten met woorden. Het is altijd een omschrijving van wat je eigenlijk diep in je hart bedoeld. "Als een zin of bewering niet verwijst naar iets buiten ons, is het niets zeggend", zei de filosoof Ludwig Wittgenstein al. Hij heeft helemaal gelijk. 

We hebben een wereld gemaakt met onze kennis. Die kennis is vooral door taal tot stand gekomen en overgebracht. Op school vinden we taal ook één van de belangrijkste vakken. We blijven hier dus gewoon mee doorgaan. Dit is de grote blinde vlek van de mensheid. Hierdoor hebben we een wereld gecreëerd die totaal niet bij ons past. Echt gelukkig zullen we nooit worden als we hierin vast blijven zitten. In deze wereld zoeken we telkens het gat weer op en vinden nooit waar we diep in ons hart allemaal naar opzoek zijn. Door ons denken in taal draaien we altijd om het middelpunt heen, maar komen er nooit in terecht.

Onze kennis, waar we onze wereld mee hebben gemaakt, hebben we gekregen door logisch na te denken in onze taal. We meten, en denken het hierdoor te weten. Zo is bijvoorbeeld het idee van geld ontstaan. Geld is typisch een bedenksel van onze nog onderontwikkelde taal, want het is totaal niet creatief. Het is een middel dat leidt tot verdeeldheid en onrechtvaardigheid en niet tot harmonie. Door dit middel blijven we altijd in het grote gat vallen. Geld is slechts een voorbeeld van de misvormde wereld die we hebben gecreëerd. 

Wat kunnen we hieraan doen?

Het antwoord op deze vraag vinden we op het grensgebied tussen onszelf en de wereld. Dit gebied vind je niet door taal te gebruiken. Taal bevindt zich altijd buiten dit gebied. Taal bevindt zich buiten jezelf. Als je denkt in woorden, praat je ook eigenlijk tegen jezelf, maar om bij dat zelf te komen hebben we andere middelen nodig. We moeten precies op de grens terecht komen om het leven, het eigen ik en de wereld te kunnen ontdekken en begrijpen wat wij eigenlijk voor wezens zijn. Alleen vanuit deze plek kunnen we een mensenwereld creëren die helemaal bij ons past. Daar kunnen we allemaal nu mee beginnen in het klein. Uiteindelijk kunnen we deze kleine landjes met elkaar verbinden en zo een harmonische wereld scheppen waar we thuis horen. 

Door dit geheimzinnige tussengebied te zien als een grens, maak je al een denkfout. Je denkt dan dat er alleen een buitenwereld en een binnenwereld is die is gescheiden door een grens. Er bestaat nog een derde dimensie en dat is deze grens zelf. We hebben van de grens, in onze huidige wereld, een lijn gemaakt. De grens is hierdoor een heel klein gebiedje geworden. Om de mensenwereld weer gezond te maken moeten we juist dit tussengebied ontwikkelen en vergroten. De buitenwereld en binnenwereld zullen moeten inkrimpen en uiteindelijk helemaal verdwijnen. Dan pas leven we in een wereld zoals het voor ons bedoeld is. Daar voelen we ons helemaal thuis en kunnen we zonder bijbedoelingen met elkaar samenleven. 

Ik noem deze wereld Tussenland en we weten allemaal van het bestaan af. Als we genieten op wat voor manier dan ook, dan komen we even in deze wereld terecht. De buitenwereld en binnenwereld smelten dan tijdelijk samen. Het geeft een heerlijk tijdloos geluksgevoel. Deze wereld bestaat gewoon en we kunnen hier een permanente werkelijkheid van maken. Er zijn oneindig veel manieren om te ontsnappen aan het denken in taal. Iedereen die wel eens een leegte in zichzelf voelt weet bewust of onbewust dat er meer moet zijn. Er zijn veel verschillende manieren om een werkelijkheid te creëren. De mensheid heeft helaas voor de meest onderontwikkelde manier gekozen. We hebben op deze manier een hele wereld gebouwd en kunnen onze levens dus niet optimaal benutten. Deze misvormde wereld heeft ons allemaal opgeslokt en bepaalt nu voor het grootste deel onze manier van zijn. Het is tijd voor een herstart, want als we zo door blijven gaan raken blijft er niets over. Zonder uitdrukking van ons gevoel, voelen we in het geheel niets. Zolang we de leegte in ons blijven durven voelen, blijft er een verlangen, blijft er een hoop op verandering. Deze leegte zegt dat er iets moet gebeuren. Toch voelen veel mensen deze leegte niet, omdat de huidige mensenwereld zorgt voor heel veel afleiding. Op deze manier voel je niet eens meer dat je niets meer voelt. 

De oplossing

Er is een manier om te beginnen aan een ommekeer in je eigen leven.  Je begint met het maken van een eigen Tussenland. Je moet weer bij je gevoel terecht zien te komen en deze kunnen bestuderen en verder ontwikkelen. De meest simpele en concrete manier is nog altijd door te tekenen met potlood op papier. Mensen zijn vooral visueel ingesteld en het oog is daarom het meest ontwikkelde zintuig. Om de taal te omzeilen moeten we onze uitvlucht zoeken in de beeldtaal. Beeldtaal is een oertaal en kan niet liegen. Een tekening zegt alles over jezelf en hoe jij de werkelijkheid ervaart. Een tekening brengt de buitenwereld en je binnenwereld bij elkaar. Elke tekening bevindt zich dus in Tussenland. Daarom geef ik teken en schilderles, omdat het mensen helpt het leven en hun mens zijn te begrijpen. Kunst en beeldende vorming is de meest concrete vorm van communicatie. Het laat je niet in kringetjes lopen om het zelf, maar het ontstaat altijd vanuit het zelf zelf. Als we vanuit deze plek een wereld opbouwen, dan begint alles ineens te kloppen. We worden weer op het juiste pad gezet en hoeven niet meer bang te zijn of we het wel goed doen. We beginnen te leven zoals het voor ons de bedoeling is. Alleen op deze manier creëren we een wereld waarin we ons allemaal thuis en gelukkig voelen.

Door de tekening ontstaat er een heel klein Tussenlandje in de werkelijkheid. Door dit verder te ontwikkelen leer je ook hoe je deze werkelijkheid steeds groter kunt maken. Uiteindelijk leer je hoe je van je directe omgeving een Tussenland kunt maken.  Je ziet het leven als één groot kunstwerk. Je leeft dan in een zelfgemaakte omgeving die helemaal aansluit op wie jij bent. Geest en werkelijkheid zijn daar een samenwerkende éénheid. Daar heeft je leven pas echt zin. Zo zorg je dat je leeft met een voldaan gevoel. Als we de wereld op deze manier gaan vormgeven, dan komen voelen we ons niet meer buitenaards en alleen. Dan verdwijnt alle leegte, want we vullen het grote gat op door een pure samensmelting van uitersten. Alleen door deze samensmelting kan echte ware liefde ontstaat voor het geheel. Deze ware liefde is nu nog ver te zoeken in de wereld, maar als we met z'n allen nu gaan emigreren naar Tussenland, dan kunnen we een hele nieuwe start maken. Ik weet dat deze wereld bestaat, want ik leef er zelf in met mijn vrouw Wanda. Onze omgeving is een verlengstuk van wie wij diep in ons hart zijn. Daarom is ons Kunstkot ook niet te omschrijven in woorden. Je moet het zelf meemaken om het te begrijpen. Alle kinderen begrijpen ons Tussenland gelijk. Ouders komen er na een paar uurtjes ook vaak achter. Het is een wereld waar je de vrijheid, de ruimte, het vertrouwen en de mogelijkheid krijgt om alles van het leven, de wereld en jezelf te ontdekken. Wij leren de volwassenen om een eigen Tussenland te maken en de kinderen om het te behouden. Dat is onze missie, omdat we van het leven en de mensen houden. Dat kan ook niet anders in Tussenland. Ik nodig je uit om het zelf ook te proberen. Het loslaten van het oude is niet gemakkelijk, maar je krijgt er alles voor terug. Uiteindelijk komt het leven, de wereld en jezelf bij elkaar en vormen een onafscheidelijk team. Dat is de meest ultieme vorm van teambuilding. Eén worden met het geheel!

Jeroen Boerstra